Ik ben dol op balletpakjes! Niet iedereen kan het waarderen om zo strak in het (ballet)pak te moeten, maar ik ben het waarschijnlijk gewoon van kleins af aan al gewend. Mijn eerste kennismaking met ballet was als peuter. Mijn moeder was namelijk een ballerina en natuurlijk moest de eerste dochter direct na het kunnen staan op ballet.
We gingen samen naar een soort peuterdans en mijn moeder had ook al balletkleding voor me gekocht.
Er volgden vele balletpakken na mijn eerste. Het was in het begin altijd roze met een rokje, want ik ben echt zo’n meisje-meisje. De hele balletklas droeg lichtroze balletkleding, gecombineerd met een roze balletpanty en roze leren balletschoentjes.
Toen moest het van de balletschool wit worden. Dat heb ik een tijdje gedragen, ik schat tussen mijn zevende en tiende jaar. Het zag er erg bleek uit, want mijn huidskleur is heel licht.
Toen ik iets ouder werd mocht ik een zwart balletpakje met spaghettibandjes aan. Het was een glimmend balletpakje, ze noemen dat ook wel glanslycra.
Op de dansacademie rond mijn dertiende werd op een gegeven ogenblik katoen verplicht gesteld. Een doodnormaal zwart balletpak met brede bandjes en een rimpeling aan de voorkant. Dit model wordt heel vaak door een balletschool voorgeschreven. Het staat ook mooi en strak in de les als iedereen hetzelfde aan heeft en je niet wordt afgeleid door tierelantijntjes. Je danst er niet minder mooi door, al is het soms wel verfrissend om je eigen mooie balletpakje uit te zoeken.
Er is tegenwoordig heel veel variatie aan modellen. De basiskleur blijft zwart in Nederland, dus dat is het meest populair hier. Ik heb tijdens mijn studie studentuitwisselingen in het buitenland gedaan en de buitenlandse meisjes in mijn klas droegen dan heel andere kleuren, zoals bordeaux, blauw en paars. Ook erg mooi, maar hier te gewaagd. Wij, Nederlanders, zijn wat behoudender daarin.
